Hiç ayak basmadığım halde bir çok ülkeyi, internet üzerinden videolar ve fotoğraflar eşliğinde hayranlıkla izliyorum. Gezginci bir ruha sahip olmadığımı anladım. Amerika’ya taşınmak için şartlarım bu kadar uygun olmasaydı, Türkiye den dışarı ayak atmazdım. Ama zaman değişti ve değişiyor, dünyanın öbür ucunda meydana gelen olaylar bizi de etkiliyor. Bugün yirmi beş yaşındayım ve otuz yaşıma kadar, hayranlıkla izlediğim o ülkelerin coğrafyalarında serüvenler yaşamak istiyorum.

Kim bilir kırk beş, elli yaşlarında belki Mars’a taşınırım.

Biterken çalıyordu;
Message To Bears – Wake Me

Bundan Sonra

Burada yazacaklarımın içeriği kişisel bir günlük gibi olacak. Sevdiğim, beni mutlu eden, faydasına inandığım şeyleri yazıp ya da paylaşmaya çalışacağım. Daha çok düşünce temrinleri* yapıyor olacağım, kendi kendime, kendim için. Notlar…

7-8 Ay önce Los Angeles’a taşındım. Belki Yasir’den esinlenip(Hikaye New York’ta geçiyor Bölüm 1: Toparlan taşınıyoruz.), LA hakkında bir şeyler bende karalarım. Bir aylığına Türkiye’ye gittiğimde, yaşanan bir kaos ortamı olduğunu, insanların çoğunun farkında olmadığını ve bir çok sebebinin, insan kalitesiyle ilgili olduğunu, inanılan değerleri akıl, bilim, sanat ve estetikle besleyememek olduğunu düşündüm.

Başkalarına ilham verme, onları besleme noktasında etkinliği olan birisi değilim. Ben kendimi nasıl besleyebilirim? Nasıl ilham verebilirim? Sanat, tasarım ve teknoloji konusunda beslenmek için neler yapabilirim? diye düşündüğüm zaman net cevaplar alamadım. Şu yazıya(Great Books for Designer to Read) göz attığımda, “Evet, tasarım’a dair, bende her ay bir kitap okuyabilirim.” dedim.

Burası günlük gibi, kendi kendime ve kendim için dedim ya, yazma konusunda iyi değilim. Yazılarda hatalar olabilir, biraz gelişi güzel yazıyorum.

*Temrin: Yineleterek alıştırma.

İlk paylaşım Startup Turkey 2014, Serdar Kuzuloğlu konuşmasından bir kısım. Az okuyan, çok izleyen biri olarak, izlediğim videolardan notları da bu şekilde paylaşmayı düşünüyorum.

Ne kadar para sizi mutlu Eder?

Para mutluluk demek değil, bir yere kadar evet! Parasız mutluluk çok zor. Parayla mutluluk çok kolay. Ama para=mutluluk çok iddialı bir kavram.

ABD’de gerçekleştirilen, dünyanın her tarafını kapsayan bir araştırma yapılmış, “Ne kadar para sizi mutlu eder?” diye. ABD’de ilginçtir $75.000 gelir insanların üst mutluluk seviyesi olmuş, yani $75.000’den sonrası, $150.000 kazanınca iki kat mutlu olmamışlar, yani birazcık daha belki mutlu olmuş yada hiç değişmemiş. Bu en yüksek Dubai’de, $300.000 gibi bir rakam çıkmış. Dubai’liler biraz şatafatı seviyor haliyle, biz orta doğulular böyleyiz ama baktığımızda, para, servet doğru orantılı bir şey değil. 1 milyonum varken 1 birim, 2 milyonum varken 2 birim mutluyum! Böyle bir şeyden bahsetmemiz de mümkün değil. Bir şeyi para için yapmaya başladığınız anda işin her bileşeni için espirisi kaçmaya başlıyor. Mesela “Bir gönüllülük hareketi başlatıyoruz, yaşlı insanlara kitap okuyacağız, var mısınız?” Eminim bir çoğunuz buna gönüllü olarak katılırsınız. Hoşunuza gider, bir sayfa, iki sayfa bir şeyler paylaşırsınız. Ama desem ki “Yaşlılara kitap okuyacağız, saatine 1 lira veriyorum.” bir sürü olay var, şimdi saatine 1 lira olcak iş mi? Bu yapılır mı, yapılmaz mı? Bin tane araya başka türlü hesaplar girer. Para bütün iyi niyeti bozar. Bir insanla para odaklı bir ilişkiye girmeniz başka, duygusal ilişkiye girmeniz çok başka sonuçlar doğurur.

Not: Bu yazı, sonra yazarım üşengeçliğini yenmek üzere 45dk gibi kısa sürede düşünülüp yazılmıştır.

Biterken çalıyordu: Meiko Kaji – Ingabana