“Boruşehir’in bugüne kadar hiç düşmediğini söylerler,” dedi  Theoden Kral.

“Ama artık gönlümde bir kuşku var.Dünya değişiyor ve bi zamanlar güçlü görünenlerin artık güvenilmez olduğu ortaya çıkıyor.Hangi kule bu denli kalabalığa ve bu kadar gözü dönmüş nefrete ayak direyebilir? İsengard’ın gücününün bu kadar büyüklüğünü bilseydim, Gandalf’ın  bütün hünerine rağmen, onlarla karşılaşmak için bu kadar gözü pek ileri atılmazdım belki.Verdiği öğüt, sabah güneşi altında görüldüğü kadar hoş görünmüyor şimdi.” Dedi Theoden Kral.

“Benimle birlikte at sürün!” dedi Theoden Kral.

“Atımı seninle sürerim!” dedi Aragorn

Hep beraber Kral ile birlikte aşağı doğru at sürmeye başladılar.Orkların oklarına aldırmıyorlardı.Theoden Kral dillere destan bi son için atını ileri doğru sürüyordu.Önlerine çıkan herkesi biçtiler.Aragorn kılıcı Anduril ile birlikte tam bir Kral gibi görünüyordu.Aragorn’u gören orklar kuşkuyla bakıyordu.Sağ kalan ahali ve süvariler bağırdılar.

“Miğfer! Miğfer!” diye bağırdı süvariler. “Miğfer uyandı ve savaşmak için geri geliyor. Theoden Kral için Miğfer geliyor!”

Bağırışlar arasında Kral bembeyaz kar gibi atını sürmeye devam etti. Sağ yanında Aragorn vardı. Onun yanında ise Genç Eorl hanedanının beyleri geliyordu. Ne ork ne vahşi adamlar karşı durabildi onlara, aşağı kata kadar indiler. En sonunda ise boru şehirin kapısından dışarı çıktılar. Gün doğdu güneş hiç olmadığı kadar parlaktı, sanki bazı şeylerin habercisiydi uzaklardan gelen bir umutun habercisiydi. Saruman’ın mağrur orduları güneşin bu kadar parlak olcağını tahmin edemediler herhalde. Umut karşıdaydı. Beyazlara bürünmüş atı ile Aragorna şöyle demişti.

“5.günün şafağında beni bekleyin şafakta ise doğuya bakın!”